Uśpione przestrzenie.
W krajobrazie miasta istnieją zastygłe miejsca, uśpione przestrzenie. Tu kiedyś toczyło się życie z całym swym bogactwem. Bez pamięci, bez imienia trwają wbrew upływowi czasu. Zmienione w swojej formie i strukturze. Czas nadaje im nowy wymiar ale też wprowadza poczucie obcości, pustki. To gruzowiska, ruiny z których uciekło życie. Przesączyło się przez pękniętą szybę, uchylone drzwi, dziury w dachu. Ruiny noszą ślady życia; życia przeszłego, dokonanego. Symboli egzystencji człowieka. Uśpione przestrzenie z wolna popadają w zapomnienie.
Z czasem te miejsca na drodze transformacji stają się siedliskiem nowego życia w zmienionej formie przestrzennej. Zagarnięte przez naturę, która ustanawia swoje prawa do bytowania lub człowieka, który zmieniając przestrzenie po – przemysłowe kreuje nowy ich wizerunek i nadaje inne znaczenie miejscom.
